از ته دلم دعا مي کنم اوني که اسمشو ميذاري زندگي، تا آخر هم همينو صداش کني نه چيز ديگه!!

مي ترسم فاصله مون ازش باعث نديدن کاستي هاش بشه.

بعضيار رو که مي بينم باور ميکنم که دارن زندگي مي کنن و هرررربار از خودم مي پرسم منم دارم زندگي ميکنم يا وقت گذروني؟ نمي دونم... اما اينو مي دونم که اينکه آدما حصار ميکشن دور خودشونو زندگي شون و فقط به فکر خودشون و کاراي تلمبار شده شون و پيشرفت هاي نکرده و دغدغه هاي ذهني شونن قطعا زندگي نيست چون مصداق عيني اي توي ذهنمه که اين دايره رو بزرگتر کردن کسايي که سيد نيستن اما به رسم سادات کريمانه رفتار مي کنند و بُرد حواسشون خيلي بيشتر از اين نقطه هاي جلوي بيني امثال منه.