کوله پشتی من

 

بسم الله الرحمن الرحیم(بلند بخوانید!مهم است)

فردا اربعین

و من چسبیده به تهران.اصرار دارم بگویم چسبیده...

چون معتقدم مومن باید اربعین کربلا باشد، باید برود، باید خودش را برساند، باید پرواز کند

 می دانم نباید تهران باشد.

غبطه می خورم به عقیقم که الان کربلاست و دارد کیف خودش را می کند.دادمش به دوستی که می رفت کربلا...

گفتم من لایق نبودم اربعین کربلا باشم...او چه گناهی دارد؟..

بگذار لااقل از این به بعد که نگاهش می کنم، در دستم می کنم و لمسش می کنم، دلم خوش باشد رفته پیش ارباب...

بوی ارباب می دهد

خودش عالمی داردها...

بگذار لااقل جزئی از وجودم را که دیگر ذاتم شده بفرستم.بلکه به برکتش، تمامم را بطلبد ارباب...

ارباب...

نشانه ایمانم را فرستادم پیشت،

 که برود و با برات برگردد..

پ.ن:گفتم بسم الله را بلند بخوانید چون خودم بلند گفتم.چون روایت است از معصوم در باب نشانه های مومن

 انگشتر عقیق در دست راست کردن...

اربعین به زیارت سید الشهداء رفتن

و

بسم الله را بلند گفتن

گرفتی مطلبو؟...