کوله پشتی من

سلام!

دیشب قسمتمون این بود که توی خونه بشینیم و،برای خوب بودن تقدیرمون دعا کنیم! اما خوب تقدیری هم بود‌ها... .داشتم مثل همیشه این کانال،اون کانال می کردم که رسیدم به آقای قرائتی؛ داشتند درباره‌ی چه جوری دعا کردن صحبت می کردن.اصلاً‌ آدم همیشه وقتی حرفای آقای قرائتی رو می‌شنوه آروم می شه.دلیلش هم خیلی واضحه.چون سند همه‌ی حرفاشون؛خود قرآنه.همون اصل کاری.

 داشتند از این می گفتند که چه جوری باید دعا کنیم؟البته با یک فرق!اینکه: فقط ما نیستیم که بلد نیستیم دعا کنیم!حضرت ابراهیم هم دوبار اشتباه دعا کردند و خدا هم جوابشان را داد.

سند این حرفام، توی قرآن و آیات 124 و 126 سوره‌ی بقره است.همین جزء یکه‌ها... .با اینکه معمولاً‌هممون حفظیم،ولی من یکی که تا حالا توجه نکرده بودم.

(نقل قول از خودشون می کنم)

یک دفعه توی آیه 124 حضرت ابراهیم خیلی باز دعا می کنند.تا خداوند می‌آیند و می گویند:انی جاعلک للناس اماماً ابراهیم هم می گوید:فرزندان من را هم امام بکن[و من ذریتی]خدا هم جواب می دهد که من با ظالمان کاری ندارم.امامت چیزی نیست که بخواهم به همه بدهم.[لا ینال عهدی الظالمین]

دفعه ی دوم ابراهیم خیلی تنگ دعا می کندومی گوید که خدایا!این شهر رو محل امنی قرار بده برای اونایی که بهت ایمان آوردن و از میوه‌هات روزیشون کن![وارزق اهله من الثمرات من امن منهم بالله والیوم الاخر]خدا هم جواب میدن که فقط مومنان نیستند که از این روزیها استفاده می کنند.به کافرها هم روزی می دم[ومن کفر فامتعه]

اصلاً‌ آدم کیف می کنه این حرفای آقای قرائتی رو می شنوه.

خدا ما رو از وجودشون محروم نکنه.