کوله پشتی من

گذشت زمان...                           برای آنها که منتظر می مانند بسیار کند   

                                               برای آنها که می‌هراسند بسیار تند

                                               برای آنها که زانوی غم به بغل می گیرند بسیار طولانی

                                               برای آنها که به سر خوشی می گذرانند بسیار کوتاه

                                              و برای آنها که عشق می ورزند زمان را آغازوپایانی نیست!

سلاااااااااااااااااااااااااام!

من اومدم.نمی‏دونم چند وقت گذشته؟  ولی خب.صبر کنید دلیلش رو هم عرض می‏کنم!

من که اومدم اینجا دلیل داشت.حالا دلیلش رو نمی گم تا وقت خداحافظی!ولی این رو بدونید که دلم نمی‏خواست اصلاً‏وارد کلیشه بشم که...مجبورم!یعنی مجبور شدم!یعنی اگر اون جوری نباشم...

به هر حال...سلام کلیشه!

دیروز سوار اتوبوس بودم و رفته بودم بیرون.نزدیک میدون ولیعصر،درست توی خط ویژه ،یه ماشینه خاموش کرده بودو بیچاره چقدر هول کرده بود.اتوبوس هم مجبور شد از اون طرف بره!چون کل خط پر شده بود!

حالا این مثال ماست.یه جاهایی توی زندگیمون خط ویژه است.یعنی فقط یه سری از افراد که یک خصوصیت خاصی دارند می‏تونند از اونجا رد شن.والبته سرعتشون هم خیلی بیشتر از ماهاست!

اما گاهی اوقات ،ما بدون هیچ مدرک و اجازه ای سرمون رو می‏ندازیم پایینو می‏ریم تو خط.هی بوق هم می‏زنیم که همه بفهمند.درسته یه موقع‏هایی پلیس هست تا گوشمون رو بپیچونه.اما اگر نبود چی؟یعنی اگر یکی دیگه بود چی؟یعنی اگر عین ایم ماشینه یه دفعه خاموش کردیم و همون جا موندیم...می خوایم چی کار کنیم؟؟

یه سری از بحث‏ها ،توی دین ما عین خط ویژه است!حق ورود به اون رو نداری! مگر اینکه اجازه ی ورود داشته باشی.