اعتکاف فرصتی است برای دیدن بنده های خوب خدا...
این که ببینی وقتی قرار است خوب شوی، یعنی دقیقاًباید چه جوری شوی.
پس چه خوب که جایی مثل دانشگاه تهران باشدو چه بهتر که حاج سعید هم باشد و چه بهتر تر که آقای پناهیان هم یک حال اساسی بهت بدهد.
البته این برای منی است که طعم اعتکاف در مشهد و مسجد الحرام را نچشیده ام.
خدا روزی همه مشتاقانش کند....
پ.ن1:خیلی دلم می خواست همه چیز را بگویم.
اما حیف که نه حالش هست...
نه حوصله اش..
و نه هر چیز دیگری که به خاطر آن بنویسم
شاید وقتی دیگر
توصیه من این است : در این سه روزی که شما در مسجد هستید، تمرین مراقبت از خود بکنید. حرف که می‌زنید، غذا که می‌خورید، معاشرت که می‌کنید، کتاب که می‌خوانید، فکر که می‌کنید، نقشه که برای آینده می‌کشید، در همه این چیزها مراقب باشید رضای الهی و خواست الهی را بر هوای نفستان مقدم بدارید؛ تسلیم هوای نفس نشوید. تمرین این چیزها در این سه روز می‌تواند درسی باشد برای خود آن عزیزان و برای ماها که این‌جا نشسته‌ایم و با غبطه نگاه می‌کنیم به حال جوانان عزیزمان که در حال اعتکاف هستند. با عملِ خودتان به ما هم یاد بدهید.
خطبه‌های نماز جمعه تهران/28 مردادماه 1384
و روز قیامت، این مائیم که به حال تو غبطه خواهیم خورد ای سید خراسانی...
•
