کوله پشتی من

عاشورا نوشت 2

2 مجلس رفته بودم..

دانشگاه تهران حاج آقا پناهیان و سعید حدادیان

بیت هم آقای خاتمی و محمود کریمی

رسیدم دانشگاه هنر

سر مداحی واقعا نا نداشتم

هم جسما و البته بیشتر روحا..

فقط روی پایم می زدم

نه صدایی داشتم...نه اشکی...

فقط آآآآآآه ه ه ه ه...

سخنرانی حاج آقا که شروع شد

دیدم حاجی هم نا ندارد...

توی دلم رد شد که: خب امروز هرکسی ته روضه اش را برای ما خواند. که امروز نگویم پس کی و ...؟

داشتم برای نا نداشتنم دلیل می آوردم

کم کم سخنرانی داشت تمام می شد و نزدیک می شد به روضه..

روضه که شروع شد

بغضم شکست..

دیدم درد و غم های زینب واقعا تمامی ندارد...

امان از دل ز ی ن ب...

*پ.ن: معتقدم روضه های حاج آقا پناهیان در دانشگاه هنر خیلی خودمانی تر است...

حس می کنم دل خوش هم می شکند یهو..

دیشب آخر روضه گفت: بچه ها...فردا این زمین چی کار کنه که شما دیگه روش نمی شینید گریه کنید؟

آخه سنگ هم دل داره...حدیث داریم

حالا بگید زینب چی کار کنه؟..

 ا م ا ن ا ز د ل ز ی ن ب ...

عاشورا نوشت 1

صبح رفتم دانشگاه تهران

بعدش جنگی رفتیم بیت..توی صف..صف..صف..

آخر سه و نیم رفتیم تو! صف آخر نماز حسینیه..

بعد نماز جنگی جلو..

بعد بیت هم دانشگاه هنر...

ساعت نزدیک یک بود. حاج آقا که روضه اش را تمام کرد

آخر برنامه سلام می دهند

بلند که شدم

دیدم نمی توانم صاف بایستم..

توی دلم گفتم: من فقط سه مجلس امروز بودم که فقط! فقط گوشه ای از اتفاقات کربلا را شنیدم

یعنی زینب که روی تل زینبیه نشست

بعدش چطوری توانست بلند شود؟..

...

حضرت عباس!

ما ارباب ندیده ایم...

بی صاحبیم...

ببخش اگر مثل تو عبد نیستیم...*

* حاج آقا پناهیان/ تاسوعا/مسجد دانشگاه تهران

این روزها

اشکم دم مشکم شده..

اسم سقا که بیاید

اشکم دم مشکش می شود..

دم مشکش...

رسما روزمرگی دارد از سر و کولم بالا می رود...

حضرت محرم!

خواهشا با این وضعم نیا!

کل اعضا و جوارحم+ روحم

محتاج حَوّل حالناست...

پ.ن1: این روزها انگشتم مزین شده به سنگ حرم حضرت علمدار...

پ.ن2:محرم 23 سالگیم هم آمد و کربلا نرفتم...هنوز!

پ.ن3: هععععععععععععععععععععععععععععییی.....

گزیده ای از صحبتم با یکی از رفقای ندیده (با کمی اصلاح)

روز آخر قرارمان با خانواده 7 شب بود، دم هتل!

از آنجایی که یکسری کارها مانده بود برای دقیقه نود،تا قبل 7 دو باری از حرم زدم بیرون و دوباره آمدم تو.

مثل میِّتی که توی خانه اش هی می گذارندش زمین و دوباره برش می گردانند...

که عادت کند جدایی را...عادت کند کندن را...

آخرین بار دیگر قبل نماز بود...اذن دخول آخر را میان صدای اذان خواندم و گامهایم را هرچه بلندتر برداشتم که به نماز برسم.

نماز آخر را در کفشداری 1 بین صحن گوهرشاد و رواق امام خواندم.

در جایی که من، آخرین نفر متصل به نماز رواق امام خمینی بودم!( به علت برف و سرما در صحن گوهرشاد نماز خوانده نمیشد)

بعد، از طرف ایوون طلا خودم را رساندم جلو و  از ساعت 6 وایسادم جلوی ضریحش

داشتم اسم می آوردم و نگاهش می کردم...

 که ذخیره کنم در چشمانم 4 گوشه قشنگش را...تا مشهد بعد..

یه ربع به 7، با هر جان کندنی بود، خودم را کشیدم بیرون...

درهای خدا باز بود، برف می آمد...

ملائکه هم بودند، باد می آمد..

سقاخانه خالی بود، آب آخر را خوردم...

پنجره فولاد خالی بود، ضریح آخر را هم، چسبیدم...

همین طور آمدم عقب...خداحافظی کردم و راه افتادم سمت هتل

رسیدم سر بست!سلام آخر و ...

مادر جان زنگ زد که کجایی و من گامهایم سریع تر.

میدون گاهی را رد کردم، تا رسیدم سر خیابان

با خودم گفتم پس مدرسه علمیه نواب کو؟

ای داد بیداد! به جای بست شیخ طوسی از بست طبرسی آمده بودم بیرون!

ساعت نزدیک 7 بود!!

هرچه زور داشتم در گامهایم کردم که تند بروند، زمین هم که خیس..

برای بار سوم! از بست شیخ طبرسی آمدم تو...

خیلی دیر شده بود.وقت اذن دخول خواندن نبود اما نمی خواستم بی اجازه هم وارد شوم

اذن دخول را در راه بین دو بست، خواندم

و دوباره سلام و دوباره خداحافظی...

7 و 10 دقیقه رسیدم هتل. پاهایم درد می کرد...

و از همه مهم تر د ل م ...

***

رسیدیم توی قطار، بخاری ها خاموش بود!

دستم را که کردم توی جیب سوئی شرت، دستم به یک تکه خاک خورد

در آوردمش..

مهر حرم بود..

دل من پیش او جاماند و مهر او پیش من.

و من به این معامله راضیم...

راضی..